Jans Kunstenaar van de Week

Pierre Alechinsky is een schilder en graficus, in 1927 geboren in Brussel en een echte internationale ster. Recent won hij de zogenaamde Nobelprijs voor de kunst, de Prijs van de Schilderkunst Praemium Imperiale in Japan. De Prijs werd in voorgaande edities uitgereikt aan Willem de Kooning, David Hockney, Cindy Sherman en Gerhard Richter. (Allemaal hele grote namen). Alechinsky is de eerste Belg die de prijs wint. Alechinsky vormde de drijvende kracht achter de Belgische afdeling van Cobra , samen met Christian Dotremont, Olivier Strebelle en Reinhoud. De kunststroming Cobra was een Europese avant-gardebeweging met kunstenaars uit Copenhagen, Brussel en Amsterdam - CoBrA dus. Bij ons zijn wellicht de Nederlanders Karel Appel, Constant en Corneille het meest bekend. Hun kunst gaat om vrije, spontane uitdrukking, bijna kinderlijk. Hun werken beelden vaak dieren of mensen af, op een naïeve, wilde (" expressionistische ") manier, met veel zwier. Grote formaten en surrealistische

Marina Abramovic is opnieuw een internationale kunstenaar (en geen Belgische kunstenaar zoals Edith Dekyndt, Pascal Marthine Tayou, ...) Abramovic is vooral bekend om haar performances. Een van de bekendste performances bestond erin dat ze op een tafel ging liggen, en toeliet dat het publiek om het even wat deed met de zaken die er lagen (een roos, honing, een mes, een pistool, een kogel) - het eindigde ermee dat ze bijna gedood werd. Ook in andere performances deed ze aan zelfverwonding. Ze werkte lang samen met haar toenmalige partner Ulay. Een van de werken die ze samen maakten houdt in dat ze beiden naakt in een deuropening staan, zodat het publiek zich tussen hen in moest wurmen. Hun laatste performance was een tocht over de Chinese Muur. Ze vertrokken elk aan een kant en ontmoetten elkaar na drie maanden in het midden. Op dat moment eindigde ook hun relatie. Een retrospectieve in het Moma in 2010 was de eerste retrospectieve die volledig in het teken stond van performancekunst.

In het MSK (Museum voor Schone Kunst) in Gent opent eind deze week (op 20-10-2018, tot 20-01-2019) een tentoonstelling over vrouwelijke schilders in de barokperiode. Met een beetje een knullige titel: "De dames van de barok". Maar laten we geen kniesoor wezen. De meest beroemde vrouwelijke kunstenaar in het Italië van de 16de en 17de eeuw was Artemisia Gentileschi. Rond haar figuur is de tentoonstelling in het MSK opgebouwd. Haar levensverhaal is een roman op zich (er zijn trouwens een aantal romans geschreven op basis van haar biografie, maar dit terzijde). Ze werd in 1593 in Rome geboren, dochter van de schilder Orazio Gentileschi, en ze werd door haar vader opgeleid tot schilder. Vader Orazio was een "caravaggist" - een volgeling van Caravagio, dramatisch en met veel clair-obscur . Toen ze 17 was nam haar vader een bevriende schilder in dienst om zijn dochter perspectief te leren. Hij verkrachtte haar. Toen hij weigerde met haar te trouwen, sleepte vader Orazi

Ik wist het, ik wist het. Ik had nog zo gezegd: enkel levende kunstenaars. En als er een sterft, ga ik zeggen "doeme ik had hem KvdWeek moeten maken." Van Marcel Maeyer had ik kunnen weten dat ik hem sneller had moeten bespreken. Dus, sorry professor - geen KvdWeek wegens deze week overleden. 98 jaar oud geworden. Geen kunstenaar van de week, geen tekst. Wel enkele foto's van een tentoonstelling van enkele jaren geleden. (Slechte kwaliteit foto's, sorry.) Hoe die man met zo goed als geen verf zo briljant kon schilderen!

Philippe Van Snick (Gent, 1946) is een Belgisch beeldend kunstenaar. Hij is oud-student van KASK en oud-docent van Sint-Lukas Brussel. Hij is een van onze meest vooraanstaande conceptueel kunstenaars . Bij conceptuele kunst gaat het er niet om iets "moois" (iets esthetisch ) te creëren , of iets herkenbaar af te beelden ( mimetisch ) maar een concept uit te puren. Conceptuele kunst is daarom vaak cerebraal, intellectueel. De materialen waarmee de conceptuele kunstenaar werkt kunnen heel divers zijn - Van Snick gebruikt schilderkunst, film, fotografie, installaties. Hij is ook erg door architectuur begeesterd. In het werk van Philippe Van Snick zijn terugkerende thema's de ellips (als een eindeloze vorm), het dualisme (orde/chaos; glad/ruw; dag/nacht, en zo verder) en het decimaal systeem. Met 10 kleuren creëert hij een systematiek waarmee hij de wereld wil vatten, omschrijven, becommentariëren. Die kleuren zijn geel, rood, blauw (de primaire kleuren), groen, oranje, vio