Jans Kunstenaar van de Week

Philip Aguirre y Otegui is een Belgisch beeldhouwer. Zijn vader kwam in de jaren 30 tijdens de burgeroorlog uit Spanje (Baskenland) als vluchteling - hij is verwant aan de journaliste Phara de Aguirre. Zijn moeders familie was het slachtoffer van jodenvervolging in de tweede wereldoorlog. Zijn werk is sociaal geëngageerd - zo werkt hij vaak in Afrika, rond het thema water en bronnen (en hoe een bron mensen bij elkaar brengt). Zijn bekendste werk staat in de luchthaven van Zaventem: een (ontheemde?) man die zijn matras op zijn hoofd draagt. Hieronder zie je enkele foto's: Waterdrager, het beeld dat ook in Zaventem staat (of stond) Gaalgui, een beeld dat tijdens Beaufort 03 aandacht vroeg voor bootvluchtelingen - In de sculptuur kon je een film bekijken van ontheemde mensen. Man met vlag - Speaker's corner - Drenkeling (vrouw van Tarifa) - drie politiek geladen sculpturen Net als deze Fallen dictator Théatre Source - een werk uit 2013 waar gemeenschapsvorming, gerichte hu

Een van de nadelen van het concept dat ik mezelf heb opgelegd, namelijk enkel levende kunstenaars te presenteren, is dat ik plots ontdek dat een bepaalde kunstenaar (recent) overleden is en dat ik het niet wist. Dat was het geval voor Magdalena Abakanovicz, een Poolse kunstenares die vorig jaar, 86 jaar oud, overleed. Haar bekendste werk waren "Abakans" (afgeleid van haar familienaam), prachtige reusachtige geweven sculpturen die opgehangen werden in de ruimte. Magnifiek van kleur. Heel feminien ook. Maar aangezien ik het niet over Abakanovicz kan hebben, dan (met veel plezier) over een andere kunstenaar, opnieuw een Gentse, een prille vijftiger en een wereldster. In haar werk spreekt ook altijd een grote lichamelijkheid. Soms zorgend en bezorgd - zeker in het begin van haar carrière toen ze werkte met dekens en loden rozen en stapelingen, omhullingen... De laatste tijd maakt ze vooral beelden waarin ze ofwel menselijke lichamen ofwel paardenlijven vervormt tot ongeloof

Ann Veronica Janssens is een Britse kunstenares die in België woont. Haar werk heeft vaak te maken met hoe je dingen ziet; dat je dingen anders ziet naargelang je plaats in de ruimte of de lichtinval van buiten. Het meeste van haar werk kan je daardoor niet fotograferen. Ze werkt immers met spiegelende oppervlakten, gekleurde mist, glinsters die door de kamer dwarrelen, kleurig poeder dat is uitgestrooid over de vloer van het museum en dreigt weg te waaien als je te snel passeert, vloeistoffen in aquariums waardoor je niet weet of je nu kijkt naar een reflectie van iets of naar de kleurige stof zelf, ... Een installatie in het Gentse museum SMAK was een aquarium met een vloeistof (olie, paraffine?) die volledig doorzichtig is, en bovenop de vloeistof leek een kleur te drijven, maar op een rationeel niveau "weet" je dat dit niet correct is, kleur drijft niet; dus je zoekt in de bodem van het aquarium naar die kleur en die is niet te zien. De toeschouwers dansten bijna rond het

Vorige week besprak ik Pascale Marthine Tayou , en ik verwees daarbij naar " Land Art ". Wellicht een kunstvorm die minder bekend is. Je kan het niet aan je muur hangen, je kan het niet in je voortuin zetten. Het is een reusachtige vorm van kunst waarbij (vaak) het landschap zelf wordt vervormd. Het meest bekende voorbeeld van Land Art is ongetwijfeld Spiral Jetty van Robert Smithson . Met twaalfduizend ton aarde en steen heeft hij een reusachtige spiraalvormige ophoging in een meer gemaakt. Niet zomaar een meer, trouwens, het Great Salt Lake in de staat Utah in de United States van Amerika. Het werk is in 1970 aangelegd en verdween door het stijgende water ruim twintig jaar onder water. Twintig jaar lang was het werk onzichtbaar! Nu is het soms wel, soms niet te zien. Maar: Smithson is in 1973 overleden, dus hij kan niet Kunstenaar van de Week zijn. En levende legende van de Land Art is Michael Heizer . Hij werkt vaak met reusachtige rotsblokken, zoals hier: Levitated Ma

Het is misschien nog geen volle week geleden dat ik Pascale Marthine Tayou postte, maar hier is al een nieuwe KvdW - als welkomstgeschenkje aan ons nieuwste lezer, que je salue avec le plus grand plaisir. Het is (de kvdw, niet de lezer) Cindy Wright, een Vlaamsche schilder van 46 die (tromgeroffel, klaroengeschal) hyperrealistisch schildert. Waarom ik deze post vandaag lanceer? Welnu, morgen 7 september 2018 opent haar tentoonstelling "Dead poetry" (nog tot 4 november 2018) in Kasteel Van Gaasbeek. http://www.kasteelvangaasbeek.be Cindy Wright maakt hyper realistische schilderijen, die de schoonheid van dood en vergankelijkheid tonen. Ze sluit daarbij aan bij de eeuwenoude traditie van Vanitas schilderijen - afbeeldingen van dode dieren en bloemen om de mens te doen stilstaan bij de vergankelijkheid van het leven. Afhankelijk van je ingesteldheid leidt dat tot piëteit (memento mori, gedenk dat ge zult sterven) of tot uitbundige levensdrift (carpe diem, pluk de dag). Haar sch

Eerste week van september, 2018. Waarom ik Pascale Marthine Tayou deze keer koos? Wel, op 6 april 2019 begint de paasvakantie (ook wel eens het paasreces genoemd, of lentebreek, of weet ik veel). Enfin, je kan je dan wat makkelijker vrij maken voor een bezoek aan een museumpje. En niet zomaar één ... Muzee! In Oostende!! Want kijk, in Muzee start diezelfde 6 april 19 een tentoonstelling van deze Kameroenese kunstenaar die nu in Gent woont. Iets om tegen de vrienden over op te scheppen: ze kennen die man niet; of om met de kinderen naartoe te gaan, ik zweer het je, zo iets gaan ze nog nooit gezien hebben. Tayou maakt kleurrijk werk waarin hij zijn wereld en zijn fantasie op ons loslaat. Hij is niet voor één gat te vangen en hij maakt zowel simpel kleurrijke installaties als maatschappijkritische dingen. En hij is grappig. Eén van zijn werken, in Amsterdam, is "Tayouken Piss" - zeg nu zelf; Tayouken piss, veel Belgischer kan je niet zijn. En zijn urinestraal getuigt van besc