Jans Kunstenaar van de Week

Francis Alÿs (1959) is een Belgisch kunstenaar die in Mexico ging werken om als architect te helpen bij de heropbouw na een aardbeving in 1985. Na de heropbouw spitste hij zich toe op het realiseren van beeldende kunst. Hij maakt meestal performances met een uitgesproken politieke inslag. Een bekend werk ( Paradox of Praxis 1: Sometimes Making Something Leads to Nothing ) is een performance waarbij hij een groot ijsblok voortduwt door de straten van Mexico-Stad tot het blok volledig gesmolten is. Een verbeelding van het zinloze van het leven, een hedendaagse versie van de antieke Sisyphusmythe. De vraag die Alÿs stelt is of het zinlozer is een ijsblok door de hete stad te duwen dan, zoals de onderbetaalde arbeiders in Mexico je hele leven te zwoegen en geen stap vooruit te zetten? Color matching is een video die Alÿs maakte voor het Iraakse paviljoen op de Biënnale van Venetië in 2017. Hij volgde in oktober 2016 negen dagen een Koerdisch bataljon aan het front van Mosoel in de strijd

In de categorie - te oud om lang mee te wachten voor een Kweek: David Hockney. Toonaangevend Brits schilder, iemand die kan tekenen en schilderen op zoveel manieren dat iedereen er wel iets van kan appreciëren. Hij werd geboren in 1937 (is dus nu 81 jaar oud, en recent toch nog zeer actief - getuige de eerste drie foto's hieronder.) In het Groot-Brittannië van de jaren 50 en 60 voelde hij zich als homo wellicht niet thuis in Engeland (tot 1967 was homosexualiteit strafbaar in het VK), en hij verhuisde naar sunny California - zon, zwembaden, palmbomen, luxe en veel schoon volk. Portrait of an Artist (Pool with Two Figures) - het linkse schilderij - werd recent verkocht voor een recordbedrag - het hoogste bedrag voor een levende kunstenaar (tot nu toe) - 90 miljoen dollar. (Verderop meer over dit schilderij.) A bigger splash (links, uit 1967) is één van zijn meest iconische schilderijen uit die periode. Twee zeer gelijkende schilderijen: Christopher Isherwood and Don B

Gideon Kiefer is een Belgische kunstenaar, in de eerste plaats gekend als schilder, een Limburger die in het Gentse is komen wonen. Hij maakt tekeningen die technisch hoogstaand zijn en heel realistisch, maar zijn personages bevinden zich in een bevreemdende wereld. Sommige dingen zijn extreem uitvergroot, andere heel bizar. Hij gebruikt vaak een soort wetenschappers in stofjassen die onbestemde dingen doen. De Duitsers zouden het woord "unheimlich" gebruiken. Zijn tekeningen maakt hij op de binnenzijde van de kaften van oude boeken. Het papier is daardoor vergeeld, een beetje verweerd, vaak gevlekt. Dat geeft meteen een soort sfeer aan de tekeningen, alsof ze niet nieuw zijn. De eerste tekening hieronder is al een mooi voorbeeld: zijn dat ouders die naar hun kind staan te kijken terwijl het onderzocht wordt in een ziekenhuis, of ...? Het is vreemd en verontrustend. Je durft niet goed verder te denken. Ook de architectuurlijnen komen vaak voor in zijn werk. De tweede foto to

Antoine Van Loocke hoort niet thuis in Kunstenaar van de Week - hij zegt zelf dat hij geen kunstenaar is, en hij heeft een hekel aan nutteloze dingen. Maar ik vind hem wel een kunstenaar en een interessante mens. Recent heb ik enkele malen wat tijd met hem kunnen doorbrengen - hij is alvast veel makkelijker benaderbaar dan de meeste kunstenaars. Antoine Van Loocke is messenmaker. Hij was lange tijd tuinman (en dus klusjesman) in een grote kasteeltuin. Iedere dag was hij in de natuur, en hij kweekte er een ecologisch bewustzijn (naast een soort upstairs-downstairs kennis van en inzicht in de high society en noblesse Belge - de vrouw van zijn eerste baas was een prinses). Een ontwapenende mengeling van grondige materiaal- en stielkennis, ecologisch en maatschappelijk bewustzijn, gedrevenheid en s'en foutisme. Ver avant la lettre was hij bezig met upcycling : uitgeleefde dingen een nieuw leven geven. Zo vertelde hij dat hij een antiekhandelaar sprak die twee zilveren vismessen bez

Nick Ervinck is een jonge Belgische beeldhouwer die werkt met 3D animaties, 3D-geprinte objecten en reusachtige objecten, installaties en omgevingen die op dezelfde manier tot stand zijn gekomen als zijn kleinere werken. Vereenvoudigd samengevat, maakt hij eerst op de computer tekeningen die gebaseerd zijn op architecturale of organische vormen (zoals het bloedvatenstelsel in het menselijk lichaam), die hij bewerkt tot een 3D gegeven dat hij dan (soms) uitwerkt in een klein of groot object. Die objecten kunnen dus 3D geprint zijn, maar hij maakt ook bronzen sculpturen, keramiek, en reusachtige constructies op en aan gebouwen. Hij geeft zijn werken namen maar die hebben geen betekenis, het zijn gewoon combinaties van letters, klanken. Hieronder: Warsubec, zijn bekendste werk in Gent, op het dak van de Zebrastraat. Grappig detail: op het dak, dus onder het werk, worden soms recepties gehouden waar alleen witte wijn geschonken wordt. Anders riskeert het witte plastic vloerkleed geplek