Jans Kunstenaar van de Week

Joan Mellon is een kunstenares die ik regelmatig "tegenkom" als ik op internet wat surf. Ongetwijfeld omdat de algoritmes vinden dat haar werk past bij mijn smaak. En wie ben ik om algoritmes tegen te spreken? Geniet van deze werken: Louter abstracte werken, kleur en vlak; tekstuur en toeval; en het resultaat van technisch meesterschap en de kunst die erin bestaat dingen te laten gebeuren. Ik laat haar even zelf aan het woord: "Ik benader het oppervlak waarop ik ga werken - canvas, houten paneel of papier - met weinig anders in gedachte dan de grootte en oriëntatie ( van de drager, js ) en de kleuren waarmee ik wil beginnen. Tot mijn gereedschappen behoren niet alleen de gereedschappen die ik in de hand kan houden, maar ook de jaren die ik heb besteed aan het absorberen van de wereld en het bekijken en maken van kunst. Ik heb niet echt een idee van wat ik ga schilderen als ik een leeg canvas neem. Ik begin met verwondering en schroom te schilde

In galerie Tatjana Pieters (Nieuwevaart, Gent) loopt momenteel (tot 18 april 2021, dus tot aan het eind van de paasvakantie) een dubbeltentoonstelling met werk van twee jonge, interessante kunstenaars. De eerste besprak ik in de vorige 'Kunstenaar van de week' - ( Ben Edmunds ). Vandaag is het de beurt aan Charles Degeyter. Degeyter (°1984) studeerde productontwerp maar is in de eerste plaats geboeid door natuurkunde en natuurhistorie enerzijds, door etnografie anderzijds. In Galerij Tatjana Pieters presenteert hij enkele werken die gebaseerd zijn op werk dat hij in de Verbeke Foundation toont. Op basis van zijn studie van (onder andere) Polynesische culturen maakte hij fictieve verhalen, die hij uitwerkt zoals een negentiende eeuwse natuurwetenschappers en ontdekkingsreizigers (von Humboldt, Darwin): zorgvuldig catalogeren, gedetailleerd beschrijven, in tekeningen vastleggen - vooraanzicht, zijaanzicht, doorsnede. Maar uiteraard is dit bij Degeyter heel modern uitgewerkt

Toen we een uitnodiging kregen van galerie Tatjana Pieters voor de openingsavond van een duo-tentoonstelling van Ben Edmunds en Charles Degeyter schreven we ons coronaproof in. Twee onbekende kunstenaars. Wat riskeer je? Ik zal eerst Ben Edmunds bespreken. Zijn show is getiteld: It won't last forever (or maybe it will) . Wel, we hebben genoten van het werk van deze onbekende jonge kunstenaar (°1994). Ik vind het ronduit magnifiek werk. Wat zie je? Grote doeken en kleine doeken, in moderne heldere tinten, volledig abstact - met schitterende kleurvlakken die mooi overgaan van de ene naar de andere kleur, met vlekken en strepen die dynamiek geven aan het oppervlak en met (aan de randen van het canvas) stroken die geprint lijken te zijn, en soms drukknopen of zeilogen. Je hebt ogen tekort. De doeken zijn ook allemaal op een bijzondere manier afgewerkt: ze zijn omrand (of moet ik zeggen: ingesnoerd?) met heel strak ogende, zwarte of witte kunststof objecten die doen denken