Jans Kunstenaar van de Week

Judith Joy Ross (°1946) is een Amerikaanse fotografe. Ze is vooral bekend door haar analoge portretfotografie. Ross gebruikt een grootbeeldcamera (8×10 inch) op een statief en drukt haar foto's met een analoog proces af, waarbij het negatief langdurig aan zonlicht blootgesteld wordt. Haar ' contacts ' zijn niet groter dan het negatief. Ze wordt vaak vergeleken met August Sander en Diane Arbus. Hier dus geen glamour of flitsende beelden maar indringende portretten van mensen met wie je voelt dat de fotografe bliksemsnel een 'klik' heeft gehad. Ze fotografeert mensen uit alle lagen van de Amerikaanse maatschappij: arbeiderskinderen in Pennsylvania, bezoekers aan het Vietnam Veterans Memorial in Washington D.C., immigranten, werknemers in Silicon Valley, leden en medewerkers van het Amerikaanse Congres, arbeiders. Uit deze foto's spreekt tegelijk een intimiteit en een emotionele afstand - ze behandelt haar onderwerpen respectvol. Ik las in het online tijdschr...

Deze Janskweek zal de laatste voor de zomervakantie zijn en misschien zoek je nog ideetjes voor een uitstapje. Voila: Maastricht, Bonnefantenmuseum: Berlinde De Bruyckere Tilburg, Museum De Pont: Kasper Bosmans Antwerpen, Middelheim: Congoville - zie eerdere post Antwerpen: Antwerp Photo Kunstenfestival Watou Leuven, M Museum: Vincent Geyskens - zie eerdere post Oudenaarde, MOU: Johan Taghon - zie eerdere post Brugge, Groeningemuseum: Sanam Khatibi - zie eerdere post En vandaag stel ik Erwin Olaf voor, van wie je recent werk kan gaan bekijken op Antwerp Photo. Erwin Olaf is een Nederlands fotograaf die wereldberoemd werd met heel expliciete foto's van mooie mensen, super esthetisch en gestileerd in scène gezet. Erwin Olaf is ook (als bekende homo) een uitgesproken voorvechter van gelijke rechten. Hij kan het goed zeggen en houdt zich niet in, dus hij stampte wel vaak tegen de schenen. Iets wat hij zich kon permitteren - de grote modemerken...

Zineb Sedira (°1963, Parijs) is een Algerijns-Franse fotografe en videokunstenares. Haar ouders emigreerden uit Algerije en Sedira groeide op in de Parijse buitenwijk Gennevilliers. Ze verhuisde op 25-jarige leeftijd naar Londen waar ze studeerde en nog steeds woont. Haar werk is zeer politiek, feministisch en geëngageerd. Ze behandelt de invloed van het kolonialisme op onze hedendaagse maatschappij en verwante thema's zoals de milieuproblematiek en de moeilijke commuicatie tussen generaties van mensen met migratieachtergrond. Ze werd geselecteerd om in 2022 Frankrijk te vertegenwoordigen op de Biënnale van Venetië (nog maar de 4de vrouwelijke kunstenaar die Frankrijk vertegenwoordigt). Daar is een tijdlang commotie rond geweest vanwege steun die ze zou hebben gegeven aan een anti-Israëlische organisatie. Een eerste belangrijke video van haar die ik bespreek is ' Mother Tongue ' (2002). Daarin zie je de kunstenares die spreekt met haar moeder en haar dochter. De moede...

Ik wil je in de blogpost van deze week meenemen op een wandeling door de recente kunstgeschiedenis, omdat ik het onderwerp "collage" al een hele tijd afzonderlijke aandacht wil geven. We gaan een beetje over en weer springen in de twintigste eeuw, maar we zullen wel eindigen bij een hedendaagse kunstenaar. Zelf vind ik collage een interessante techniek in mijn eigen schuchtere stappen in het creëren. Met name de dimensionaliteit van tweedimensionale voorstellingen (de gelaagdheid met andere woorden) vind ik interessant en ook het feit dat collage zowel driedimensionaal als tweedimensionaal is. "Collage is the cut, the tear, the rupture and the overlay of our contemporary culture. It is the hybrid language of urbanity — remixed, re-contextualized, and wholly built from the fragments of daily life.” Pavel Zoubok, geciteerd op Artland Magazine . De cubisten: Braque en Picasso Collage (het op elkaar kleven van stukjes uit diverse tekeningen, foto's of andere afbeeld...