Jans Kunstenaar van de Week

Ik zag recent een werk van Yves Velter - schilder, beeldhouwer - in de collectietentoonstelling van MUZEE in Oostende. Zijn schilderijen en ruimtelijke objecten tonen vaak mensen (beter gezegd, ze tonen vaak één mens). Die is herkenbaar als man of vrouw, heeft een individualiteit, maar is veralgemeend doordat je nauwelijks een gezicht te zien krijgt. Uit de titels kunnen we afleiden dat Velter existentiële vragen behandelt. Dit werk heet bijvoorbeeld "Diary of Anguish". Het woord Anguish is nauwelijks vertaalbaar - het betekent een heftige, scherpe angst, een voelbaar geestelijk lijden. Daarvan het dagboek dus: Volgens de teksten die ik over Yves Velter las zijn existentiële en psychische vragen kernelementen van zijn kunst. Velter onderzoekt de mens en de condition humaine. Het is dus het soort kunst dat betekenis heeft, gelezen kan worden, toegepast op je eigen leven. Hij toont stille portretten van individuen (je hebt sterk het idee dat de werken heel uiteenlopende per

Niet voor het eerst (maar voor de tweede keer, denk ik): een kunstenaar die is aangebracht door één van de trouwe lezers van KvdW: Marianne Turck. Ik ken haar niet, heb nog nooit werk van haar gezien - maar dat is niks nieuws. Ik heb nog niks gezien van Wolfgang Laib (de man van de pollen en het filmpje waar hij melk op een steen giet, één van de eerste toppers van KvdW); niks van Huma Bhabha; Michael Heizer; Rachel Whiteread; ... Van Mimmo Paladino hád ik nog niks gezien, maar ondertussen dus wel! Idem:Otobong Nkanga (in MUZEE). Ook idem: Leyla Aydoslu (in SMAK, dus vlakbij!). Ik wil maar zeggen, je kan dingen ontdekken. Toen ik de eerste keer keek naar enkel foto's van het werk van Marianne Turck, was ik een beetje terughoudend. Ik vond het nogal "mooi" en zag er wat al te veel verwijzingen in naar Antony Gormley (de tweede KvdW ooit, die van zijn Angel of the North). Maar dan keek ik later diezelfde dag nog eens, rustig, en vond er toch veel moois in. Het is rustige

Eens een kunstenaar van over de plas waar je wellicht nog niet van hebt gehoord, een Amerikaanse schilder die mij reeds lang erg inspireert. Gary Komarin raakte bekend met schilderijen van ... taarten en pruiken. Het zijn tamelijk abstracte schilderijen - de pruiken of taarten zijn louter een motief , een manier om het vlak in te delen en om kleur en verf op het doek te kliederen. Heerlijk. Zijn schilderijen zijn compromisloos, hard en rauw, tactiel en kleurrijk. Reusachtig groot of lekker klein, op papier of canvas, vierkant of langwerpig. Hij gebruikt vaak goedkope verf en industrieel doek, waar hij lekker mee kliedert. Vaak schildert hij ook met het canvas op de grond, zodat hij er kan in rondstappen, en een veegborstel gebruiken. Maar afdruipende verf is zeker ook een van zijn stijlkenmerken. Het toeval, het oncontroleerbare toch controleren en gebruiken; het fysieke aspect van het schilderen toonbaar maken, daar gaat het hier om. Hij is heel erg geïnspireerd door twee iconen van