Berlinde De Bruyckere

Een van de nadelen van het concept dat ik mezelf heb opgelegd, namelijk enkel levende kunstenaars te presenteren, is dat ik plots ontdek dat een bepaalde kunstenaar (recent) overleden is en dat ik het niet wist.
Dat was het geval voor Magdalena Abakanovicz, een Poolse kunstenares die vorig jaar, 86 jaar oud, overleed.
Haar bekendste werk waren "Abakans" (afgeleid van haar familienaam), prachtige reusachtige geweven sculpturen die opgehangen werden in de ruimte. Magnifiek van kleur. Heel feminien ook.

Maar aangezien ik het niet over Abakanovicz kan hebben, dan (met veel plezier) over een andere kunstenaar, opnieuw een Gentse, een prille vijftiger en een wereldster.
In haar werk spreekt ook altijd een grote lichamelijkheid. Soms zorgend en bezorgd - zeker in het begin van haar carrière toen ze werkte met dekens en loden rozen en stapelingen, omhullingen...

De laatste tijd maakt ze vooral beelden waarin ze ofwel menselijke lichamen ofwel paardenlijven vervormt tot ongelooflijk krachtige, beklemmende beelden.



Wie goed gekeken heeft, en mijn Kweek goed leest, is opgevallen dat ook bij De Bruyckere de sokkel een belangrijk, integraal deel van het kunstwerk uitmaakt.
Voor wie mee was op stafdagen - herinner je het werk 'Sorry' van Guillaume Bijl. Ook daar was de sokkel belangrijk - hij verleent aan de hond een grandeur, een heroïek. (Wie het werk niet zag, zie foto hier onder.) Bij De Bruyckeren zijn de sokkels vaak ruwe houten katafalken, of oude keukentafels met toile cirée overtrokken, een oude schoolmeesterslessenaar, een apothekers glazen kast ... zo aards en menselijk en alledaags als maar zijn kan, niks heroïek, niks heldhaftigheid maar ruwe, blote, bloederige, klamme sterfelijkheid.

Guillaume Bijl, Sorry (werk in het kader van Beaufort 2018)