Judith Joy Ross

Judith Joy Ross (°1946) is een Amerikaanse fotografe. Ze is vooral bekend door haar analoge portretfotografie.

Ross gebruikt een grootbeeldcamera (8×10 inch) op een statief en drukt haar foto's met een analoog proces af, waarbij het negatief langdurig aan zonlicht blootgesteld wordt. Haar 'contacts' zijn niet groter dan het negatief. Ze wordt vaak vergeleken met August Sander en Diane Arbus. Hier dus geen glamour of flitsende beelden maar indringende portretten van mensen met wie je voelt dat de fotografe bliksemsnel een 'klik' heeft gehad.

Ze fotografeert mensen uit alle lagen van de Amerikaanse maatschappij: arbeiderskinderen in Pennsylvania, bezoekers aan het Vietnam Veterans Memorial in Washington D.C., immigranten, werknemers in Silicon Valley, leden en medewerkers van het Amerikaanse Congres, arbeiders.

Uit deze foto's spreekt tegelijk een intimiteit en een emotionele afstand - ze behandelt haar onderwerpen respectvol. Ik las in het online tijdschrift Aperture over haar werk: "Ross is a master of the formal portrait, exquisitely executed with astonishing emotional clarity, as if she could see straight into the innermost lives of the earnest schoolchildren and tormented teenagers, the ennobled gas station attendants and car rental reps". (Klik hier om het volledige artikel te lezen - de moeite!) Ik las in dat artikel ook dat ze speciaal voor deze retrospectieve tentoonstelling papier heeft laten maken omdat het papier dat ze vroeger kocht niet meer op de markt is.

Van 26 november 2022 tot 26 maart 2023 toont het Fotomuseum Den Haag een retrospectieve van haar werk. De website van het museum schrijft:
Sinds de jaren tachtig legt Ross zich toe op het fotograferen van mensen uit alle lagen van de samenleving: van spelende kinderen in het park tot leden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Grote thema’s als burgerrechten, armoede, racisme en immigratie komen impliciet aan bod. Met haar camera laat Ross het verschil in maatschappelijke status verdwijnen. Met haar aanpak van de fotografie als democratiserend medium plaats Ross zich in de traditie van grote fotografen als Lewis Hine, August Sander en Diane Arbus.

Er is een kunstboek uitgegeven over deze tenstoonstelling, 'Judith Joy Ross: Photographs 1978–2015'. Uit die publicatie:

De foto's van Judith Joy Ross zijn verrassend door hun transparantie. Zonder sentimentaliteit of ironie registreert Ross de gezichten en houding van de mensen die voor haar lens staan, met de bedoeling de complexiteit te zien van wie ze zijn in plaats van een projectie van wie ze anders zouden zijn. Dit vroeg om een spontane en radicale nivellering van de relatie tussen fotograaf en onderwerp.
De portretten van Ross hebben een morele, maatschappelijke en existentiële inslag. Ze gaan over de condition humaine: onschuld en verlies; moed en angst; bitterheid en schoonheid; veerkracht en ontgoocheling. Amerika's betrokkenheid bij verschillende oorlogen heeft geleid tot enkele van Ross' meest meeslepende portretten, van bezoekers aan een nationaal monument, reservisten die in actieve dienst zijn geroepen en burgers die deze campagnes hebben gesteund of ertegen hebben geprotesteerd.