Op zijn website https://www.stefanpeters.be/ publiceert hij een tekst van Stefan Op de Beeck over "Landscapes - the Google Earth series". Op de Beeck exploreert in zijn tekst eerst het gegeven dat reeds Jan Van Eyck (in de 15e eeuw) wellicht van projectie gebruik gemaakt kan hebben, iets wat door de schilder David Hockney (waarover ik in november 2018 schreef) wereldkundig is gemaakt.
Hij springt naar Gerhard Richter (over wie ik eigenaardig genoeg nog geen janskweek gemaakt blijk te hebben) en de vele hedendaagse kunstenaars die fotografische beelden als bronmateriaal gebruiken en die "fotografische neveneffecten zoals lensvervorming, overbelichting, bewegingsonscherpte of de harde slagschaduw van de flitslamp als beeldkwaliteit gebruiken" in hun schilderwerk.
Ook Stefan Peters doet dat - je zal straks wel zien.
Op de Beeck switcht dan naar de eeuwenoude en eerbiedwaardige traditie van het landschapsschilderen (naast portret, genreschilderij of tafereel, stilleven, allegorie en historiestukken een van de traditionele genres). Stefan Peters is een landschapsschilder die imaginaire natuurlijke landschappen schildert - een beetje zoals Jean-Marie Bytebier (blogpost hier). Op de Beeck verwijst daarbij zeer terecht naar de grote zestiende eeuwse landschapsschilder Joachim Patinir, die te weinig mensen kennen. Patinir behandelde het landschap (anders dan bv Van Eyck) niet louter als achtergrond, maar als autonoom onderwerp. Ook voor Stefan Peters is het geschilderde landschap het onderwerp, of misschien beter: het voorwerp waarmee hij zijn schilderkunst ontwikkelt. Hij toont geen bestaande of idyllische landschappen maar werkt zorgvuldige reeksen uit waarin hij zijn technische kunnen etaleert.
Laat ik eerst twee werken tonen uit de reeks Google Earth van Stefan Peters:
En twee werken van Patinir
Er zit toch een zelfde soort gevoeligheid in de werken van de jonge kunstenaar als bij de oude meester.
Maar bekijk ze grondiger: hij heeft de google-earth beelden bewerkt met schaduwen alsof ze in een decor of een kijkdoos staan.
Een stap verder neemt hij door gelijkaardige landschappen te schilderen op verschillende lagen doorzichtige polystyreen. Hij presenteert de werken in insectenkijkdoosjes:
In "Theatres of the Mind" zijn de landschappen theater-scenes waar attributen een menselijke aanwezigheid achter de schermen suggereren. (Het eerste werk heet "Self Portrait as a Climbing Wall" - ook een grapje moet kunnen.)
Voor de reeks "Sliced" heeft hij grote landschappen op paneel geschilderd. Die worden netjes in repen verzaagd en dan terug bij elkaar gebracht - vaak haaks op de muur zodat je voorbij het werk moet wandelen om het te zien.
Chronicles, ten slotte, is een reeks die bestaat uit werken die elk zijn opgebouwd uit een grote reeks kleine landschappen, waarschijnlijk eerst zorgvuldig gepland en dan met snelle vaardige streken uitgevoerd zodat er voldoende spontaneïteit, gelukkig toeval en speelse toets in zit. Om dat te doen met acryl op paneel, moet je een grote technische vaardigheid hebben. Ik sta alvast in bewondering.
Reacties
Een reactie posten