Hilde Overbergh (1964) maakt schilderijen, objecten en installaties die deels figuratief, deels abstract zijn.
Wat me aansprak in de foto's op de site (ik heb haar werk nog niet in het echt gezien) is dat ze tegelijk sculpturaal en schilderkunstig bezig is. Je kan haar werken dus net zo goed een sculptuur als een schilderij noemen. Die zoektocht in dat tussenveld vind ik boeiend (het is ook waar ik nu zelf mee bezig ben in mijn wankele stapjes als leerling aan de kunstacademie.)
Ik kan er dus niet heel veel over zeggen, maar laat ik toch proberen:
And before she knew it, she was disoriented
Een stuk doek, bedrukt en beschilderd, is meermaals opgevouwen, een beetje slordig (niet netjes alsof je het zou opgevouwen hebben voor de linnenkast). Het is bovenaan tweemaal genaaid met garen in dezelfde kleur als het doek - zo valt het niet open. Het doek is in zachte tinten roze gekleurd (ik moet toegeven - kleur is niet mijn sterkste kant, dus de exacte kleur kan ik niet benoemen), niet egaal maar wat vlekkerig.
Het is een object eerder dan een schilderij. Het stelt niks voor, beeldt niet af. Het neemt ruimte in (ook al hangt het tegen de muur, als was het een schilderij).
Het werk heet And before she knew it, she was disoriented - nou, dat helpt ook niet veel.
Wie is de "she"? De kunstenaar zelf? Ik wist dus niet waar de titel van het werk naar verwijst, en daarom googlede ik die zinssnede even. Tot mijn verbazing vond ik dat het een regel is uit een "folding story" (gevonden op deze website: website foldingstory.com). Een website waarop iedereen kan meeschrijven aan een verhaal, zoals een "cadavre exquis".
Okee, even een kort woordje uitleg. Een "cadavre exquis" is een techniek in de kunst, ontstaan uit een gezelschapsspelletje: neem een blad papier, vouw het als een harmonica. Iemand schrijft een zin neer en geeft het blad aan de tweede persoon. Die schrijft verder aan het verhaal maar vouwt de eerste zin om zodat de derde speler alleen zin 2 kan zien en er op reageert. En zo verder.
In de periode tussen de twee wereldoorlogen gebruikten de Surrealisten de techniek vaak om gedichten te schrijven. Ook tekenaars, schilders en fotografen werken via cadavre exquis samen: je reageert op het werk van de voorgaande en toont aan het eind alle werken in één tentoonstelling.
Dit werk verwijst dus naar dat soort "gevouwen verhaal" - ht verhaal schuilt in de plooien.
Somehow, he misread the instructions
Ook de titel van dit werk komt van dezelfde "Folded story". Het werk bestaat ook uit een synthetisch doek dat is gekleurd met acryl en inkt en opgevouwen. Het is veel kleurrijker dan het voorgaande werk. Op een achtergrond van een soort donkerbruingrijs zijn grote vlekken aangebracht: oranjerood, grijswit, helgroen. De onderste band van het werk (omgevouwen als voor een cadavre exquis) is mooi turkoois gekleurd.
Van surrealisten gesproken: het volgende werk is een interpretatie van Magritte's "Le château des Pyrénées".
Een interessante omkering van de kleuren, geheel in de stijl van Magritte (maar dan uiteraard op hedendaagse wijze) - het blauw van de lucht wordt gebruikt voor het luchtkasteel; de textuur van de rotsen komt in de hemel terecht; de hemel is geel, de complementaire kleur van blauw; het geheel ziet eruit als een combinatie Rorschach vlekken - het roept daardoor vragen op over de neiging die we hebben abstracte of betekenisloze tekeningen (de vlekjes op de maan bvb) te "lezen" als iets betekenisvol (janneke maan).
Le château des Pyrénées (René Magritte) - Magritte's Aircastle Painted Blue
Nog enkele schilderwerken
Title in Progress
Het is een compositie van materialen, kleuren en vormen; louter niet-representatief; met tegenstellingen tussen hard/zacht, horizontaal/vertikaal, rechthoekig/rond. Het wordt omschreven als "mixed media, 40 x 70 cm". Het rechtse object is een soort kader omheen niks, in een materiaal dat normaal als vulling wordt gebruikt. Links ervan een soort legplankje, waar een rechthoekig element op staat, leunend tegen een opgespannen canvasje (grijsblauw beschilderd) waarop al een plankje of zo is bevestigd (geschilderd in ongeveer dezelfde tinten). Het staande plankje is zowel slordig in strepen beschilderd als met drie nette bolle vormen.
Hieronder zie je datzelfde werkje nog in het atelier en in een tentoonstelling: je ziet het werkje in evolutie en in omgeving.
Reacties
Een reactie posten