Nel Aerts

Ik wilde een tijdje geleden al een JansKweek over Nel Aerts maken en ben er toen niet aan toe gekomen. We waren (nu bijna dag op dag een jaar geleden) naar "Independent Brussel" gegaan, een kunstbeurs waarvoor we gratis kaarten van onze krant gekregen hadden. Grappig was dat we, toen we zegden dat we kaarten van "De Morgen" hadden, klevers kregen die voor de pers waren voorbehouden - de galerijhouders bekeken ons met andere ogen dan gewoonlijk ...

Maar, we waren een beetje "underwhelmed" van die hele beurs. Behalve een sculptuur van Franz West (een favoriet van mij) vonden we eigenlijk alleen het werk van Nel Aerts de moeite waard. Hieronder eerst drie foto's die ik op die beurs nam.

Waarom ik het werk van Nel Aerts nu bespreek? Ze heeft momenteel een solo tentoonstelling in Museum M (Leuven), een museum dat we recent voor het eerst bezochten en dat erg de moeite waard is. (Er verscheen een artikel over deze tentoonstelling in De Standaard van 2 november '19).

Nel Aerts is een jonge kunstenaar (°1987), afgestudeerd aan KASK Gent. Ze schildert, maakt collages, werkt met stoffen, maakt sculpturen, video's, ...
Haar voorstellingen doen naïef en iconisch aan: ze gebruikt grote egale kleurvlakken, vereenvoudigde vormen en lijnvoering, cartooneske personages.
Zeer opvallend zijn de pastelkleuren (paars, roze) gecombineerd met eenvoudige motieven (vooral ruitjes, maar ook strepen, golven, bloempatronen) zoals op textiel of behangpapier. Toch voelt haar werk nooit als design.

Haar schilderijen doen erg Belgisch aan: een beetje absurd, vaak grappig, tegendraads, een beetje iconoclastisch. In die zin kan haar werk vergeleken worden met dat van Kamagurka of Walter Swennen (die we recent bespraken), Kasper Bosmans (die we wat langer geleden hebben besproken).

Museum M beschrijft de tentoonstelling "The Waddle Show; a counteract" als volgt:
"Haar personages functioneren als een soort maskers die de kunstenares bewust inzet om haar eigen persoon te tonen of te onthullen.
In The Waddle Show; a counteract vormen deze clowneske figuren aan de muren het publiek voor een theatrale scène temidden de tentoonstellingsruimte.
Hierop stelt Nel Aerts een nieuwe reeks stapelsculpturen voor. Deze sculpturen vormen een soort fragiele parade van objecten die niet bedoeld zijn om op elkaar gestapeld te worden. Een kokosnoot hoofdje rust op een soepkom, dat op zijn beurt in een precair evenwicht staat met een vervormde plastic beker. Op die manier suggereren deze beelden een proces van risico nemen en mogelijks van falen."