Ik zag recent een werk van Yves Velter - schilder, beeldhouwer - in de collectietentoonstelling van MUZEE in Oostende. Zijn schilderijen en ruimtelijke objecten tonen vaak mensen (beter gezegd, ze tonen vaak één mens). Die is herkenbaar als man of vrouw, heeft een individualiteit, maar is veralgemeend doordat je nauwelijks een gezicht te zien krijgt. Uit de titels kunnen we afleiden dat Velter existentiële vragen behandelt. Dit werk heet bijvoorbeeld "Diary of Anguish". Het woord Anguish is nauwelijks vertaalbaar - het betekent een heftige, scherpe angst, een voelbaar geestelijk lijden. Daarvan het dagboek dus:
Volgens de teksten die ik over Yves Velter las zijn existentiële en psychische vragen kernelementen van zijn kunst. Velter onderzoekt de mens en de condition humaine. Het is dus het soort kunst dat betekenis heeft, gelezen kan worden, toegepast op je eigen leven. Hij toont stille portretten van individuen (je hebt sterk het idee dat de werken heel uiteenlopende persona's voorstellen) van geluidloos bewegingloos worstelende mensen.
Ik lees dat de personages gebaseerd zijn op bestaande mensen maar geabstraheerd, geanonimiseerd, veralgemeend - het zijn allegorieën van de zoekende mens.
In sommige werken gebruikt hij stukken tekst uit brieven die een autistische tante van hem schreef, teksten die enkel voor haarzelf betekenis hadden. Ook een kunstenaar creëert een eigen taal. Velter lijkt te spreken over onbeantwoordbare vragen, het soort gevoel dat je maar niet onder woorden kan krijgen.
Hieronder zie je Anguish; Fake Dreaming II en The Reckoning.
Ik wil iets langer stilstaan bij het volgende werk, "Inwendige Objecten". Ik heb dit werk nog niet in het echt gezien, en de site van Kunstinhuis (waar ik het eerder al over had) geeft niet meer informatie dan de afmetingen (130 cm hoog, 100 cm breed) maar ik doe een informed guess (gebaseerd op wat ik wel al zag) dat dit schilderij een werk op doek of papier is, in acrylverf met Chinese inkt.
130 cm hoog, dus veel kleiner dan levensgroot - je verhoudt er je als kijker toe vanuit een afstandelijkheid (levensgrote afbeeldingen nodigen eerder tot vereenzelviging uit).
De vrouwelijke figuur kijkt je niet aan. Ze is leeftijdloos gekleed en van haar kledij kan je niet opmaken uit welke tijd ze stamt; universeel. Ze staat rustig, rechtop, stil. Niets beweegt om haar heen. Ze kijkt ook niet echt gefocuseerd ergens heen - ze lijkt wat in de ijle verte rechts van ons hoofd te staren. Er is geen indicatie van de ruimte waar ze staat, geen schaduw om haar gewicht te geven, geen horizon, geen muur of vloer, geen lichtinval van zon of maan of kamerlamp. Toch staat ze, alleen, onberoerd. Ze vult de linkerhelft van het schildervlak, en kijkt naar rechts. In onze cultuur is dat vaak iets positiefs teken - je kijkt zoals je schrijft naar rechts als je de toekomst tegemoet kijkt.
En een figuur die links staat en naar rechts kijkt, kijkt uiteraard ook de ruimte in die de rest van het schilderij is - en in die rechterhelft, zie je (nu je beter kijkt) iets wat het werk bijna net zo sterk beheerst als de figuur die de linkerhelft inneemt: een veelheid stippen, in diverse verdunde kleuren (het werk zou ook wel eens een aquarel kunnen zijn, bedenk ik me nu). Ik zal het een wolk noemen, al wordt geen driedimensionaliteit getoond (opnieuw geen schaduw, geen groter/kleiner verschillen, geen scherp/onscherp, fel/verdund, geen overlappende elementen - allemaal schilderkunstige manieren om dichtbij/veraf, diepte, perspectief te suggereren. De "wolk" heeft een zekere verticaliteit (ze is niet rond, niet compleet amorf, geen streep, geen kromme, geen geometrische figuur) wat een beetje aan een lichamelijkheid zou kunnen doen denken. De wolk zweeft niet meer maar ook niet minder dan de vrouw.
Ik corrigeer mezelf - de vrouw is gekleed in een scherpe, harde, zwarte, egale kleur. De wolk is amorf, onscherp, verdund van kleur. De vrouw lijkt een gewicht te hebben - ze "staat" iets dichter bij de onderrand van het werk; de wolk zweeft, in de achtergrond, wat verder af?
De twee figuren hebben een relatie tot elkaar - waarom ze anders samen tonen?
Het werk heet Inwendige Objecten. Twee erg concrete begrippen - eigenaardig toch, voor een schilder wiens werk gaat over het geestelijke, het immateriële, het onzegbare. Inwendige objecten zie je niet - in dit schilderij zie je ze (dus) niet. Of net wel: toont het schilderij niet gewoon twee inwendige objecten? We zien twee entiteiten, in het schilderij... En vrouw, een wolk. Vergezocht, té vergezocht?
Herbegin: het werk heet Inwendige Objecten. Twee erg concrete begrippen - eigenaardig toch, voor een schilder wiens werk gaat over het geestelijke, het immateriële, het onzegbare. [stilte]
Dan heb ik nog niet gezegd waarom ik Yves Velter nu bespreek. Ik publiceer deze tekst vrijdag 31 mei 2019, exact 8 dagen voor de vernissage (zaterdag 8 juni om 18 uur, Zilverhof Gent) van "mijn" eerste tentoonstelling - werk van de zes beeldhouwers uit mijn vierdejaarsklasje aan de academie. Yves Velter zal daar niet zijn, maar de week daarna komt hij wel kijken - hij is één van de twee juryleden die zich moet uitspreken over onze ... euhm, prestaties :)
Wat er ook van weze: je bent heel erg welkom op zaterdag 8 juni 2019 vanaf 18 uur voor de vernissage. (En wie het zich zou afvragen - op een vernissage breng je geen cadeau mee, je krijgt een gratis drankje en je hoeft niks te kopen.) Onze tentoonstelling heet "Zes Vierden".
Volgens de teksten die ik over Yves Velter las zijn existentiële en psychische vragen kernelementen van zijn kunst. Velter onderzoekt de mens en de condition humaine. Het is dus het soort kunst dat betekenis heeft, gelezen kan worden, toegepast op je eigen leven. Hij toont stille portretten van individuen (je hebt sterk het idee dat de werken heel uiteenlopende persona's voorstellen) van geluidloos bewegingloos worstelende mensen.
Ik lees dat de personages gebaseerd zijn op bestaande mensen maar geabstraheerd, geanonimiseerd, veralgemeend - het zijn allegorieën van de zoekende mens.
In sommige werken gebruikt hij stukken tekst uit brieven die een autistische tante van hem schreef, teksten die enkel voor haarzelf betekenis hadden. Ook een kunstenaar creëert een eigen taal. Velter lijkt te spreken over onbeantwoordbare vragen, het soort gevoel dat je maar niet onder woorden kan krijgen.
Hieronder zie je Anguish; Fake Dreaming II en The Reckoning.
Ik wil iets langer stilstaan bij het volgende werk, "Inwendige Objecten". Ik heb dit werk nog niet in het echt gezien, en de site van Kunstinhuis (waar ik het eerder al over had) geeft niet meer informatie dan de afmetingen (130 cm hoog, 100 cm breed) maar ik doe een informed guess (gebaseerd op wat ik wel al zag) dat dit schilderij een werk op doek of papier is, in acrylverf met Chinese inkt.
130 cm hoog, dus veel kleiner dan levensgroot - je verhoudt er je als kijker toe vanuit een afstandelijkheid (levensgrote afbeeldingen nodigen eerder tot vereenzelviging uit).
De vrouwelijke figuur kijkt je niet aan. Ze is leeftijdloos gekleed en van haar kledij kan je niet opmaken uit welke tijd ze stamt; universeel. Ze staat rustig, rechtop, stil. Niets beweegt om haar heen. Ze kijkt ook niet echt gefocuseerd ergens heen - ze lijkt wat in de ijle verte rechts van ons hoofd te staren. Er is geen indicatie van de ruimte waar ze staat, geen schaduw om haar gewicht te geven, geen horizon, geen muur of vloer, geen lichtinval van zon of maan of kamerlamp. Toch staat ze, alleen, onberoerd. Ze vult de linkerhelft van het schildervlak, en kijkt naar rechts. In onze cultuur is dat vaak iets positiefs teken - je kijkt zoals je schrijft naar rechts als je de toekomst tegemoet kijkt.
En een figuur die links staat en naar rechts kijkt, kijkt uiteraard ook de ruimte in die de rest van het schilderij is - en in die rechterhelft, zie je (nu je beter kijkt) iets wat het werk bijna net zo sterk beheerst als de figuur die de linkerhelft inneemt: een veelheid stippen, in diverse verdunde kleuren (het werk zou ook wel eens een aquarel kunnen zijn, bedenk ik me nu). Ik zal het een wolk noemen, al wordt geen driedimensionaliteit getoond (opnieuw geen schaduw, geen groter/kleiner verschillen, geen scherp/onscherp, fel/verdund, geen overlappende elementen - allemaal schilderkunstige manieren om dichtbij/veraf, diepte, perspectief te suggereren. De "wolk" heeft een zekere verticaliteit (ze is niet rond, niet compleet amorf, geen streep, geen kromme, geen geometrische figuur) wat een beetje aan een lichamelijkheid zou kunnen doen denken. De wolk zweeft niet meer maar ook niet minder dan de vrouw.
Ik corrigeer mezelf - de vrouw is gekleed in een scherpe, harde, zwarte, egale kleur. De wolk is amorf, onscherp, verdund van kleur. De vrouw lijkt een gewicht te hebben - ze "staat" iets dichter bij de onderrand van het werk; de wolk zweeft, in de achtergrond, wat verder af?
De twee figuren hebben een relatie tot elkaar - waarom ze anders samen tonen?
Het werk heet Inwendige Objecten. Twee erg concrete begrippen - eigenaardig toch, voor een schilder wiens werk gaat over het geestelijke, het immateriële, het onzegbare. Inwendige objecten zie je niet - in dit schilderij zie je ze (dus) niet. Of net wel: toont het schilderij niet gewoon twee inwendige objecten? We zien twee entiteiten, in het schilderij... En vrouw, een wolk. Vergezocht, té vergezocht?
Herbegin: het werk heet Inwendige Objecten. Twee erg concrete begrippen - eigenaardig toch, voor een schilder wiens werk gaat over het geestelijke, het immateriële, het onzegbare. [stilte]
Dan heb ik nog niet gezegd waarom ik Yves Velter nu bespreek. Ik publiceer deze tekst vrijdag 31 mei 2019, exact 8 dagen voor de vernissage (zaterdag 8 juni om 18 uur, Zilverhof Gent) van "mijn" eerste tentoonstelling - werk van de zes beeldhouwers uit mijn vierdejaarsklasje aan de academie. Yves Velter zal daar niet zijn, maar de week daarna komt hij wel kijken - hij is één van de twee juryleden die zich moet uitspreken over onze ... euhm, prestaties :)
Wat er ook van weze: je bent heel erg welkom op zaterdag 8 juni 2019 vanaf 18 uur voor de vernissage. (En wie het zich zou afvragen - op een vernissage breng je geen cadeau mee, je krijgt een gratis drankje en je hoeft niks te kopen.) Onze tentoonstelling heet "Zes Vierden".
Oh ja, voor ik het vergeet - Yves Velter is beeldhouwer - hieronder enkele beelden (pun intended.) Blinde grond. Floating (het werk dat in MUZEE staat). Lieu de mémoire. Optimised antimaster. Prefaced wit.
Reacties
Een reactie posten