Marianne Turck

Niet voor het eerst (maar voor de tweede keer, denk ik): een kunstenaar die is aangebracht door één van de trouwe lezers van KvdW: Marianne Turck.
Ik ken haar niet, heb nog nooit werk van haar gezien - maar dat is niks nieuws.
Ik heb nog niks gezien van Wolfgang Laib (de man van de pollen en het filmpje waar hij melk op een steen giet, één van de eerste toppers van KvdW); niks van Huma Bhabha; Michael Heizer; Rachel Whiteread; ... Van Mimmo Paladino hád ik nog niks gezien, maar ondertussen dus wel! Idem:Otobong Nkanga (in MUZEE). Ook idem: Leyla Aydoslu (in SMAK, dus vlakbij!). Ik wil maar zeggen, je kan dingen ontdekken.

Toen ik de eerste keer keek naar enkel foto's van het werk van Marianne Turck, was ik een beetje terughoudend. Ik vond het nogal "mooi" en zag er wat al te veel verwijzingen in naar Antony Gormley (de tweede KvdW ooit, die van zijn Angel of the North). Maar dan keek ik later diezelfde dag nog eens, rustig, en vond er toch veel moois in. Het is rustige kunst, kunst op mensenmaat. Je kan je voorstellen dat het aan je muur of op je buffetkast prijkt.
En dan zag ik dat zij ook een eigen kunstenfestivalletje organiseert, in (of all places) Maria-Aalter. Het betoverd bos heet dat, en je kan het ontdekken via haar website.
De eerste tentoonstelling werd gecureerd door Florent Bex, ex-conservator van M HKA. Die naam suggereert een "wandeling in ruimte en tijd voor de zintuigen, de verbeelding en de gedachten."
Wel een mooi en ambitieus ding.

Nu dus enkele werken - sculpturen, waar ik nu het meeste door gecharmeerd ben (ze maakt ook fotografisch werk, tekeningen, installaties).

Het werk heet "People looking at a piece of art" (2015) en de beeldjes zijn (ongeveer) 13,5 cm hoog, ze staan op een tafel van 92cm x 32cm x 1m. Of de figuren vastgekleefd zijn of los staan, weet ik niet. Volgens de site zijn ze gemaakt uit "Cardboard, glue, wood, paint, varnish" - wat materialen zijn waar ik zelf graag mee werk. Karton, papier en papier maché zijn bescheiden materialen (niet zo kunstzinnig als brons, niet zo opulent als goud of zilver, niet zo arty-farty als olifantenmest (het materiaal waarmee Chris Ofili beroemd geworden is), geen dilletanterig gips, ... ). De figuren zijn onopvallend bewerkt, geen kleurrijke uitbundigheid hier. Doe maar gewoon.
De figuren zijn erg gelijkend, ze lijken ongeveer even groot en hoog en hetzelfde postuur. Ze staan in dezelfde houding en kijken op één na in dezelfde richting. Ze staan. Bewegingloos, ademloos, niet echt een groep, geen team, geen bende, geen toeloop, geen samenscholing. Ze buigen niet voorover om een detail in het "piece of art" te bestuderen, ze speuren geen handtekening na op een doek. Ze staan. Eéntje staat dus met zijn rug naar de afgrond. Is hij de enige die naar het "piece of art" staat te kijken, of de enige die er zich van afwendt? Is het een afgrond, of is daar een kunstwerk? Is de afgrond het kunstwerk? Heeft die éne het werk gezien, en gaat hij weg (neen, als je naar een werk gekeken hebt, ga je er niet zo van weg, je sluipt zachtjes achteruit stappend weg, met kleine pasjes naar het volgende werk toe. Je draait het werk een schouder toe, niet je rug. Is die éne figuur het "piece of art" waar de anderen naartoe kijken? Maar ze lijken zo erg op elkaar - het is alsof ze allen (samen) een piece of art zijn. En wij staan er naartoe te kijken. Handen, armen langszij.
Ik weet het niet hoor, ik zit er toch maar wat bij te fantaseren. En ik zie dat ze ook sekseloos zijn, man noch vrouw; gemeengenderlijk. En ras, stand, beroep, fysieke gesteldheid, gezindte: je maakt er geen onderscheid uit op. Allen gelijk in deze kunst. Naïef misschien? Maar de lezers van de KvdW hebben niks tegen naïef. Toch?

Deze werken bekoren me ook wel: etherisch, suggestief.