Degeyter (°1984) studeerde productontwerp maar is in de eerste plaats geboeid door natuurkunde en natuurhistorie enerzijds, door etnografie anderzijds. In Galerij Tatjana Pieters presenteert hij enkele werken die gebaseerd zijn op werk dat hij in de Verbeke Foundation toont. Op basis van zijn studie van (onder andere) Polynesische culturen maakte hij fictieve verhalen, die hij uitwerkt zoals een negentiende eeuwse natuurwetenschappers en ontdekkingsreizigers (von Humboldt, Darwin): zorgvuldig catalogeren, gedetailleerd beschrijven, in tekeningen vastleggen - vooraanzicht, zijaanzicht, doorsnede.
Maar uiteraard is dit bij Degeyter heel modern uitgewerkt: in hedendaagse kleuren; laser-geprint op plexi; met strenge ruitjes zoals vroeger het millimeterpapier; de tekst in een modern lettertype; in een strakke kader gepresenteerd.
Het verhaal (dat je kan aflezen van de plexi) is dat in deze cultuur de band met een gestorven persoon wordt onderhouden door regelmatig met het overleden lichaam bezig te zijn - op een bijzondere manier: de schedel wordt opengezaagd en in de lege schedel wordt een soort doolhof gebouwd. Daarin worden natuurlijke parels gelegd, die in het doolhofje rond kunnen rollen. Een van de nakomelingen mag een keer per jaar het spel spelen, tot hij de puzzel heeft opgelost. Zo behoudt hij dus jarenlang de band met zijn voorouder. De schedel is voorzien van een soort trekkertje dat je bij kleine pinball spelletjes ook wel ziet. Fijne humor maakt een mogelijk macaber werk speels.
Natuurlijk levert Degeyter met dit werk commentaar op hoe wij in onze cultuur omgaan met de dood, maar net zo goed behandelt hij het thema van het romantisch escapisme (Tahiti, zonovergoten culturen, kleurrijke diersoorten met mysterieuze gedragingen). Hij toont naast de tekeningen van de schedel (tegen de wand achter het object zelf) ook tekeningen met rituele gebruiksvoorwerpen en exotische dieren (kreeften die traditionele maskers als huisje gebruiken). Intrigerend. Met de rituele gebruiksvoorwerpen, de maskers en het gebruik van schedels stelt hij ook de ongemakkelijke vraag hoe ver de Westerse mens (de kunstenaar) kan gaan in het overnemen van motieven en verhalen uit andere culturen (in het Engels heet dit apropriation).
Charles Degeyter is een zachte, aangename jongeman. Hij vertelt met passie en bescheidenheid. Dat hij nu een tentoonstelling heeft in Verbeke Foundation vertelde hij terloops. En het is verbazend wat hij al allemaal gedaan heeft. (Wat nu volgt, las ik op zijn website.) Na zijn studies maakte hij posters voor top bands als Queens of the Stone Age, Nine Inch Nails en the Melvins. Maar hij liet die carrière schieten om zich volop te concentreren op zijn kunstenaarschap. Enige tijd geleden zagen we van hem (in de BAD - Belgian Art en Design beurs in 2019) raadselachtig werk:
En misschien zag je deze werkjes al ergens in een tijdschrift - het zijn sarcofaagjes voor overleden huisdieren:
Top tip: volg hem op Instagram en Facebook. Daar vond ik onderstaande video's. Ik ben fan.
Reacties
Een reactie posten