In HART magazine vertelt ze over de voorbereidingen voor haar solotentoonstelling in De Garage in Mechelen. Het is een kleine tentoonstelling geworden (twee zaaltjes, elk met één installatie) maar een mooie kennismaking. Het is natuurlijk onmogelijk recht te doen aan videowerken en installaties met een enkele foto... Ik toon mijn foto's toch, en hoop dat je toevallig voor zondag 01 september 2019 eens in Mechelen bent (de tentoonstelling is open van donderdag tot zondag, van 1 tot 6. En ik hoop van deze jonge kunstenaar nog meer te zien.
Uit HART: “Mijn artistieke praktijk bestaat uit foto’s en video’s in combinatie met objecten. Ik zoek een bepaalde traagheid op, die is nodig om te kunnen kijken naar de werkelijkheid. Fernando Pessoa schreef in een van zijn gedichten over het échte kijken. Daarvoor is volgens hem een school in verleren nodig. Ik treed hem hierin bij. In het huidige onderwijs ligt de klemtoon te veel op economisch nut en functionaliteit.
Tijdens het filmen wacht ik lang. Door de uitgestrekte duur van de focus lijkt de werkelijkheid reëler te worden. Deze ervaring heb ik ook wanneer ik naar Cézannes Mont Sainte Victoire kijk. Hij abstraheert de berg op zo’n manier dat die werkelijker lijkt. De abstractie in mijn video’s treedt op tijdens de duur van het kijken. Het bewust ontwijken van narrativiteit versterkt de abstractie en laat toe om nieuwe waarde en betekenis te genereren.
Door de manier waarop ik mijn werk toon, wordt de kijker zich bewust van zijn lichaam. De schaal van de projectie en de dialoog met de ruimte zijn daarbij van belang. Het is een essentieel onderdeel van mijn oeuvre. De presentatie stuurt de manier waarop het publiek zich in de ruimte beweegt.
Mechelen is me heel vertrouwd, ik heb er school gelopen. Ik zocht plekken op waar ik herinneringen aan had, zoals het voormalige huis van mijn grootouders, waar ik al vijftien jaar niet meer was geweest. Met de blik van iemand die afstand neemt, ontdek je ook in het gekende een soort hernieuwde werkelijkheid. De fontein in de tentoonstelling is daar een voorbeeld van. Hij staat op de ring rond Mechelen en was voor mij als kind een herkenningspunt dat aankondigde dat we de stad inreden. Het is eveneens een overblijfsel van het modernisme waar iedereen nu achteloos aan voorbij rijdt. De tristesse van dit beeld trof me. In de fontein ontdekte ik een melancholie die in mijn artistieke praktijk vaak aanwezig is.
De fragiliteit van het aanwezig zijn intrigeert me. Bestaat een kunstwerk bijvoorbeeld nog als er geen toeschouwer is? Volgens Robert Morris is de aanwezigheid van het lichaam van de kijker een vereiste. De ervaring met het werk ís het werk. Kunstcriticus Michael Fried is het hier niet mee eens. In een van de schilderijen van Jean Chardin (Frans 18deeeuws schilder, sc) zien we een jongeman een zeepbel blazen. Ook zonder publiek is die jongen nog steeds zijn zeepbel aan het blazen. In mijn video’s lijkt een moment vaak eeuwig te duren. Het gebruik van een loop versterkt deze Becketiaanse dimensie. En tegelijkertijd, door de vorm van de installatie, is ook de ervaring van de kijker waar Morris het over heeft cruciaal. Die dualiteit versterkt de melancholie.
Ik hou ervan om cinematografische elementen uit elkaar te trekken. Soms kies ik er bijvoorbeeld voor om alleen het geluid van een plek te capteren, zoals in het geluidswerk ‘WALK’ (2016) dat een stukje van een nachtelijke wandeling in Tokyo laat horen. Het geluid op zich zorgt voor een filmische ervaring. In IKOB Eupen toonde ik een video waarop enkel ondertiteling te zien was. Het lijkt een contradictie, maar dit werk, zonder beeld of geluid, is visueler dan wanneer er effectief iets te zien zou zijn. Onlangs werd ik uitgenodigd om een video in een cinemasetting te tonen. Ook daar gebruikte ik de specifieke context om de bezoeker bewust te maken van zijn positie en lichaam. ‘MOMENTS / MOVEMENTS (15)’ bestaat uit een sequentie foto’s die, door er geluid onder te monteren, een filmische dimensie krijgt. Af en toe valt het geluid weg waardoor de foto’s terug foto’s worden. Het is een interessant spel om verschillende presentatievormen te onderzoeken. Om objecten fysiek te tonen en ze vervolgens te laten terugkomen in een video. Om ruimte te geven aan tactiliteit en ambiguïteit.”
Te ontdekken? Alvast hier haar website.
Reacties
Een reactie posten