Op de site van kunstinhuis legt Charlot Van Geert uit dat ze zich niet zo goed voelt bij het klassieke idee van sculptuur: een beeld op een sokkel. Ze zegt: “Ik werk liever in een dialoog met de ruimte.” Dat lijkt me ook een heel typisch gegeven bij hedendaagse sculptuur - het gaat er meestal niet om iets realistisch weer te geven, of "iets" te verzinnebeelden, maar de kunstenaar creëert kunstwerken die in de relatie met de omgeving dingen doen veranderen. Als die "omgeving" de onmiddellijke fysieke omgeving is, spreken we van "in situ" werken - werken die "ter plaatse" bedacht (of gemaakt) zijn, dus specifiek voor die plek.
Charlot Van Geert vertelt verder dat ze haar materialen op een intuïtieve manier kiest. “Ik werk heel snel en heb weinig geduld. Wanneer ik een idee heb, moet het beeld meteen klaar zijn. Ik vind het bijvoorbeeld vervelend dat dingen in klei lang moeten drogen. Ik werk dus vaak met bestaande materialen, die ik uit hun context haal en van hun functie ontdoe. Zo maakte ik voor mijn masterproef krukjes uit PU-schuim. Tijdens de masterexpo gingen mensen op de krukjes zitten. Gelukkig waren ze nét stevig genoeg, maar dat hoort bij het spel dat ik wil creëren,” zegt ze.
Typisch voor haar werk (en een thema dat in veel hedendaagse kunst terugkeert) is het omarmen van toeval en het bewust omkeren van verwachtingen.
In de twee werken hieronder zie je dat mooi. Het eerste stelt tamelijk realistisch een karretje voor met daarop een boei. De boei hangt met een touw vast aan het karretje. Je ziet dus een stevig industrieel werktuig (het karretje) steun bieden aan de witte boei (die licht genoeg moet zijn om op het water te dobberen) - maar het karretje is uit breekbaar vederlicht PU-schuim (zoals in isolatie gebruikt wordt) en de boei is in brons (dat wit geschilderd is). Ze zegt er zelf over: "Ik wil aantonen dat dingen die op het eerste zicht goed en stevig lijken, dat misschien niet zijn."
Het andere werk toont een boogvormig element dat steunt op een stoel. Blijkbaar was de boog per ongeluk afgebroken, en per toeval op de hoogte van de stoel. In eerdere tentoonstellingen legde ze de boog op de kortste kant op de loer, met de beide onderkantjes leunend tegen een paal. Maar in de finale versie, staat de boog rechtop. Aan de ene kant rust op de stoel, die lijkt gemaakt te zijn uit het fragiele PU-schuim; de andere voet is gehuld in een doek, die deels (als een jurkje of een sok) opgetrokken is over het been van de boog en deels op de vloer ligt. Het resultaat is dat het wel lijkt alsof dat tweede been zweeft? En het is ook een woordgrapje op de betekenis van "been"?
Drie dagen per week werkt Charlot in de bronsgieterij van haar vader. Vroeger werkte ze niet met brons, wat een erg "klassiek" materiaal is, en vaak voor heel traditionele dingen gebruikt wordt maar nu gebruikt ze het dus wel, op ongebruikelijke manieren.
(Al moet ik uiteraard wel naar andere kunstenaars verwijzen die in brons werken en het zo bewerken dat je niet of nauwelijks ziet dat het brons is. Ik denk aan Stief Desmet (eerder in janskweek), Mark Manders of (recent te zien in Watou) Joseph Klibansky.)
Reacties
Een reactie posten