Carole Vanderlinden (°1973) studeerde aan KASK en Sint-Lucas in Gent. Ze werkt samen met galerie Sofie Van de Velde in Antwerpen. Die galerie is gesitueerd op "het Nieuw Zuid", de nieuwe wijk die ontwikkeld wordt achter het grote nieuwe justitiepaleis in Antwerpen (adres: Léon Stynenstraat 21, 2000 Antwerpen). Een plaats waar we binnenkort eens heen moeten.
De schilderijen van Carole Vanderlinden hebben een eenvoud en sterke zeggingskracht. Ze gebruikt vaak felle kleuren, naïef aandoende abstracties, geometrische vormen die doen denken aan ballonnen, vlagjes in de wind, ... Haar schilderijen zijn gemaakt door vele lagen olieverf over elkaar heen te schilderen - dat geeft levendige kleuren en interessante oppervlakken. Opnieuw een schilder voor wie de voorstelling minder belangrijk is dan het geschilderde werk zelf.
Het eerste werk ("Au Coin") is een kleurenspel dat sterk aan Raoul De Keyser doet denken - je zal in volgende foto's nog voorbeelden herkennen van verwijzingen naar de kunstgeschiedenis.
Het is een klein olie op doek (26 cm hoog, 21 cm breed - iets kleiner dan een A4 dus). Er is geen duidelijke voorstelling - het werk doet eerder abstract aan. Het is duidelijk dat er meerdere lagen boven elkaar geschilderd zijn, je ziet de textuur met strepen, vegen en kloddertjes van de onderliggende lagen maar je kan niet zien of er een andere voorstelling onder dit werk verscholen zit. In de linkerhelft van het doek zie je vooral diagonaal neergaande strepen; bovenaan vallen een aantal horizontale strepen op. Het lijkt alsof de onderschildering(en) versies van dit werk zijn geweest, en dat Vanderlinden dus een hele tijd op zoek is geweest naar de juiste compositie. Die bestaat uit vijf verschillende kleurvlakken die in mindere of meerdere mate van elkaar afgescheiden zijn door een anderskleurige lijn. De twee grootste vlakken - links en rechts - zijn in een mengeling van groen en wit geschilderd - geen egale kleur maar de vlakken zijn bewerkt in gradaties van puur groen over lichtgroen tot zuiver wit. Links is wat donkerder en de variatie is groter dan in het rechtse veld, waar een onderschildering van een roodbruin doorschemert (en aan de randen zichtbaar gebleven is). Bovenaan een bruinoranje driehoek, opnieuw niet egaal maar een mengeling van het roodbruin dat de onderschildering rechts is en het geel dat links gebruikt is. Het vierde vlak is een geelgroene streep, die overal ongeveer even breed is en die een hoek maakt (een soort pijl of boemerang?) Aan de rechterkant is dit vlak zorgvuldig afgeboord door een dunne zwarte streep. Onderaan is een vijfde vlak - een smalle horizontale streep in het roodbruin, gemengd met zwart.
"Entrevue" is een knipoog naar een bekende schilderstruuk, die je bijvoorbeeld veel ziet bij Matisse - hij toont een raam dat uitzicht geeft op een landschap, en de gordijnen geven een voorgrond aan die zich binnenin de kamer bevindt. Ook Vanderlinden toont een soort theatrale setting met de gordijnen die licht opengeschoven zijn en al een blik gunnen op wat er verderop te zien zal zijn - een lege toneelzaal? een trap? (Entrevue betekent "interview, gesprek, meeting". Heel vaak geven kunstenaars hun (abstract) werk een titel dat je op weg moet helpen in de interpretatie...)
Het derde werk heet "Stèle" - een stèle is een monolithische steen die gehouwen is om als merkteken of gedenkteken te dienen. Er is deze keer geen voorgrond, geen achtergrond, maar de stèle staat wel duidelijk gegrondvest op een soort vloer (een onderste horizontale partij zoals je die in het eerste schilderij ook hebt gezien). De lucht (of achtergrond) is in een rijk en getextureerd roze geschilderd. Het schilderij zindert alsof de rots in een zinderende hitte staat. De donkere streep aan de rechterzijde van verticale "rots" geeft ons de indruk van een harde schaduw, maar terwijl "de rots" een onregelmatige rechterkant heeft, is "de schaduw" netjes kaarsrecht verticaal geschilderd. Je zou anders wel gaan geloven dat Vanderlinden echt een stèle heeft willen schilderen.
Vanderlinden schildert ook wel eens een "mooi" stilleven, zoals een boeket of een struik.
Maar vaker gaat ze de abstracte toer op. Kleuren, vlekken, vlakken:
Soms zijn de verwijzingen naar klassieke schilders overduidelijk:
(In de eerste herken ik Matisse, bvb hier, Portrait de Mme Matisse ; de tweede doet me denken aan Picasso's Pierrots.)
En soms amuseert ze zich gewoon kostelijk - en hopelijk doe jij dat ook!
Reacties
Een reactie posten