Hij noemt zichzelf een "visueel kunstenaar" - geometrie, herhaling en modulariteit zijn 3 basisprincipes waar hij mee werkt.
Laten we beginnen met een performance. Op zijn site beschrijft hij zijn "Deconstruction I": hij droeg een maand lang bakstenen naar boven op het dak van het Geraard de Duivelsteen (naast de Wijnaert) en gooide de stenen dan een voor een naar beneden. Meer dan anderhalf ton stenen, dus. Iedere week zette hij een ander bouwvergunningsbord waarop hij zogenaamd een renovatie aankondigde van het 13e-eeuwse gotische gebouw. Dat is sedert de middeleeuwen vaak verbouwd, en nu zouden zogenaamd de kantelen worden verwijderd, of zou het gebouw in moderne stijl herbouwd worden.
Het gaat dus over "fake news", de vraag hoe je om moet gaan met gebouwen die zich voordoen als middeleeuws maar eigenlijk onherkenbaar verminkt zijn, en zo meer. De stapel stenen in de tuin vormde een tijdelijke sculptuur.
Zijn tekeningen maakt hij met de vrije hand, zonder vooraf gemaakt plan roepen die toch een stedelijkheid en architecturaliteit op.
Maar zijn sculpturen spreken me het meeste aan. Met erg eenvoudige vormen bouwt hij speelse of indrukwekkende bouwwerken.
Hij stapelt houten of stenen blokken zoals een kind met speelgoedblokjes speelt.
Vaak bouwt hij met gewone houten speelgoedblokjes een sculptuur, die hij dan natekent in een bouwplan. Daarna laat hij grote blokken maken (twee bedrijven van steenconstructies sponsoren hem). De constructies bouwt hij dan (zelf) op andere plaatsen op. Het bouwplan is een deel van het kunstwerk.
Construction V
Incision III (bulwark)
Op de vestingen van Ieper bouwde hij twee torens om twee bomen heen. Daarvoor gebruikte hij plaggen die hij aan de voet van de vesting ging weggraven.
Na de tentoonstelling werden de plaggen terug op de vindplaats gelegd, en enkel de sporen in het gras bleven over van het tijdelijke kunstwerk.
Cubicles V
En dit is een foto van een performance: Willems bouwt dagelijks met grote "standaard" blokken een "environment", telkens anders. De performance eindigt als de kunstenaar uitgeput is.
Maar dit werk vind ik magnifiek:
Incision I (Palimpsest)
Zo beschrijft hij hoe hij te werk ging (aangepast van de website van de kunstenaar)
Hij werd geselecteerd als één van de kandidaten voor de Godecharle-prijs. Dit is een wedstrijd voor talentvolle jonge kunstenaars in drie categorieën, nl beeldhouwkunst, schilderkunst en architectuur.
Om deel te nemen aan de wedstrijd werd ik op woensdag 22 maart uitgenodigd op een afgelegen boerderij in de buurt van Waver, samen met de andere geselecteerde kandidaten (4 voor elke discipline - beeldhouwen, schilderen, architectuur). Daar werd het thema bekend gemaakt: Palimpsest. We hadden vijf dagen om een voltooid werk binnen dit thema te presenteren.
Zonder vooraf het thema te kennen, werd ons gevraagd om alles te brengen wat we nodig hadden om een werk te produceren. Ik had mijn vaders pick-uptruck geleend en 500 stenen, twee stukjes papier, inkt en een paar dunne borstels meegenomen.
De volgende dagen werkten we allemaal hard en leerden we elkaar kennen tijdens overvloedige maaltijden en late discussies. Het was heel interessant om te zien hoe mijn collega's het thema aanpakten en hoe we elkaar gebruikten om onze gedachten en ideeën te stroomlijnen.
Ik begon met de stenen die ik had meegenomen en besloot er een in de grond van de boerderij in te graven. Van daaruit evolueerden de dingen door veel in-situ installaties en niet door theoretiseren. De volgende dagen gingen de installaties steeds minder over de stenen en meer over de incisies die ze in de grond achterlieten - het herschrijven van een plek, een plek, een landschap.
Ik heb de keuzes en installaties die ik gedurende de dagen heb gemaakt genoteerd en dit gecombineerd in een tekening.
Op zondag heb ik de tekening en 1 gesigneerde baksteen ingeleverd in plaats van een sculptuur te overhandigen. Het laatste werk was een site-specifieke installatie met houten balken en incisies in het gras, maar de evolutie om tot dit werk te komen is hier net zo belangrijk. "
Een palimpsest een stuk perkament dat meermaals is gebruikt. Het wordt telkens afgeschraapt en er wordt meermaals op geschreven. Dit werd gedaan omdat perkament kostbaar was en er geen waarde meer werd gehecht aan de oorspronkelijke tekst. Eigenaardig genoeg zijn op deze manier veel teksten bewaard gebleven: de oorspronkelijke tekst kan soms onder ultraviolet licht gereconstrueerd worden.
Het werk van Conrad Willems is dus meestal niet iets wat je op je schoorsteenmantel kan zetten. Daar hou ik wel van...
Reacties
Een reactie posten