Haar schilderijen zijn bevolkt met (soms herkenbare) personages. Ze is sterk geïnspireerd door moderne kunstvormen zoals het stripverhaal, en hanteert graag het procédé van de collage. Ze schildert dus soms (heel realistisch) op doek, dan verknipt ze dat doek nauwgezet en verwerkt de delen in andere werken. Daardoor is haar werk bevreemdend terwijl het toch ook zacht, dromerig zelfs lieflijk overkomt - terwijl ze ook vaak terugverwijst naar een 'complexe' familiale situatie tijdens haar jeugd.
Haar schilderijen lijken soms verhalend te zijn, maar eerder dan verhalen schildert ze werelden. Ze ziet zichzelf als een beeldmaker. Ze vindt beelden zinvol op zichzelf. Naar haar mening gaat kunst over transformatie en het ontsnappen naar zelfgemaakte werelden en het betrekken van mensen. Daartoe verknipt ze haar afbeeldingen (portretten en zo meer) en brengt ze de delen als puzzelstukjes met elkaar in verband.
Zij is ook steeds op zoek naar verwondering. Ze gebruikt toeval en willekeur in haar composities. Daarom verwijst ze graag naar spellen zoals puzzelen en Tetris. Enerzijds omwille van het spelaspect en het onvoorspelbare (er zijn eindeloos veel mogelijkheden) maar ze is ook heel serieus. Zo schrijft ze: 'Het is bewezen dat het spelen van Tetris mensen met posttraumatisch stress-syndroom helpt. Tetris is als het leven. Er blijft veel bij je komen en je moet het allemaal een plaats geven. Soms is er niet genoeg tijd. Vervolgens hopen de stenen zich op en verschijnen er gaten tussen de rijen. Als het goed werkt, verdwijnen een paar rijen en dat voelt geweldig, het roept een gevoel van ontspanning en ontspanning op. '
Over die verknipte beelden schrijft ze: 'Mijn schilderijen zijn als monsters van Frankenstein. Ik begin met het verzamelen van afbeeldingen, zoals een grafdelver op zoek naar lijken. Vaak zijn dat tekeningen die ik mijn lievelingen noem. Ik maakte ze tijdens mijn nogal eigenaardige jeugd .
Net als de onzinnige verkeersborden in Alice in Wonderland wijst mijn werk in alle richtingen. Mijn schilderijen tonen verhalen zonder begin of einde. De trap leidt naar nergens en overal. De schilderijen betekenen niets en alles.
De spanning tussen het figuratieve en abstracte verwijst naar het conflict tussen Rothko en Warhol. Rothko dacht dat hij met zijn kleurveldschilderijen het einde van de kunstgeschiedenis was. Maar toen, ineens, begon Warhol met het schilderen van Popeye. Er zal nooit een einde komen aan de kunstgeschiedenis. Kunstgeschiedenis is een nooit eindigend verhaal."
In deze serie van drie werken zie je de collagetechniek duidelijk.
Dit zijn twee werken waarin je de realistisch tekenende Féline Minne ziet.
In het onderstaande werk "The Bathroom in San Francisco" zie je mooi het Californische licht dat we ook al zagen bij David Hockney.
Reacties
Een reactie posten