Gideon Kiefer is een Belgische kunstenaar, in de eerste plaats gekend als schilder, een Limburger die in het Gentse is komen wonen.
Hij maakt tekeningen die technisch hoogstaand zijn en heel realistisch, maar zijn personages bevinden zich in een bevreemdende wereld.
Sommige dingen zijn extreem uitvergroot, andere heel bizar. Hij gebruikt vaak een soort wetenschappers in stofjassen die onbestemde dingen doen. De Duitsers zouden het woord "unheimlich" gebruiken.
Zijn tekeningen maakt hij op de binnenzijde van de kaften van oude boeken. Het papier is daardoor vergeeld, een beetje verweerd, vaak gevlekt. Dat geeft meteen een soort sfeer aan de tekeningen, alsof ze niet nieuw zijn. De eerste tekening hieronder is al een mooi voorbeeld: zijn dat ouders die naar hun kind staan te kijken terwijl het onderzocht wordt in een ziekenhuis, of ...? Het is vreemd en verontrustend. Je durft niet goed verder te denken. Ook de architectuurlijnen komen vaak voor in zijn werk.
De tweede foto toont een knap zelfportret, maar ook weer in een beklemmende sfeer - is hij dood?
In zijn werk verwijst hij vaak naar zijn jeugd in de Limburgse bossen. Heel vaak komen bomen, takken, bossen voor in zijn werk. Hij schildert kleine gebeurtenissen uit zijn jeugd na, maar voegt er van alles aan toe.
Ook tekent hij graag een soort kijkkastjes. Die tonen tegelijk realistische en onrealistische dingen: een huis op stelten; een spoorwegovergang waar geen trein kan komen... br>Hij heeft recent dit soort kastjes ook echt gemaakt.
De laatste twee tekeningen verwijzen naar afscheid. Hij wil bij het overlijden van zijn vader een eiken balk in de kerk leggen en zwart schilderen. Voor hem is dat een zelfbedacht ritueel. Die balk lag ook echt in zijn atelier. Ik weet niet hoe zijn vader gereageerd heeft (en of die mens nu nog leeft ...). Maar leven en werk zijn innig verstrengeld. Wat daar eigenaardig aan is, is dat hij zijn privé en beroepsleven (hij is een grafisch ontwerper) erg angstvallig gescheiden houdt. De naam Gideon Kiefer is een pseudoniem, zodat niemand de link kan maken tussen het ene en het ander deel van zijn leven.
Hij maakt tekeningen die technisch hoogstaand zijn en heel realistisch, maar zijn personages bevinden zich in een bevreemdende wereld.
Sommige dingen zijn extreem uitvergroot, andere heel bizar. Hij gebruikt vaak een soort wetenschappers in stofjassen die onbestemde dingen doen. De Duitsers zouden het woord "unheimlich" gebruiken.
Zijn tekeningen maakt hij op de binnenzijde van de kaften van oude boeken. Het papier is daardoor vergeeld, een beetje verweerd, vaak gevlekt. Dat geeft meteen een soort sfeer aan de tekeningen, alsof ze niet nieuw zijn. De eerste tekening hieronder is al een mooi voorbeeld: zijn dat ouders die naar hun kind staan te kijken terwijl het onderzocht wordt in een ziekenhuis, of ...? Het is vreemd en verontrustend. Je durft niet goed verder te denken. Ook de architectuurlijnen komen vaak voor in zijn werk.
De tweede foto toont een knap zelfportret, maar ook weer in een beklemmende sfeer - is hij dood?
In zijn werk verwijst hij vaak naar zijn jeugd in de Limburgse bossen. Heel vaak komen bomen, takken, bossen voor in zijn werk. Hij schildert kleine gebeurtenissen uit zijn jeugd na, maar voegt er van alles aan toe.
Ook tekent hij graag een soort kijkkastjes. Die tonen tegelijk realistische en onrealistische dingen: een huis op stelten; een spoorwegovergang waar geen trein kan komen... br>Hij heeft recent dit soort kastjes ook echt gemaakt.
De laatste twee tekeningen verwijzen naar afscheid. Hij wil bij het overlijden van zijn vader een eiken balk in de kerk leggen en zwart schilderen. Voor hem is dat een zelfbedacht ritueel. Die balk lag ook echt in zijn atelier. Ik weet niet hoe zijn vader gereageerd heeft (en of die mens nu nog leeft ...). Maar leven en werk zijn innig verstrengeld. Wat daar eigenaardig aan is, is dat hij zijn privé en beroepsleven (hij is een grafisch ontwerper) erg angstvallig gescheiden houdt. De naam Gideon Kiefer is een pseudoniem, zodat niemand de link kan maken tussen het ene en het ander deel van zijn leven.
Goede keuze, Jan! Eén van mijn hedendaagse favorieten, samen met Hans Op De Beeck. Het dromerige, niet abstracte zal er wel voor iets tussen zitten.
BeantwoordenVerwijderen