Anderen zien in dat een stad evolueert, en dat de stadshal een magnifiek ding is, waar mensen kunnen samenkomen, zitten, spelen, luisteren, schuilen...
Enfin, daar gaat het niet over. Als je onder de stadshal door loopt, van het Belfort naar het Klein Turkije, zie je links van je boven de liftdeur naar de benedenverdieping een schilderij.
Het heet ‘De Maagd’ en stelt een zwartharig meisje voor tegen een donkere achtergrond. Ze is in het zwart gekleed, op een wit kraagje na, en ze kijkt zijdelings naar de stadshal. Uit haar ogen komen twee heldere lichtstralen.
Het schilderij gaat over licht en over kijken en over een sterke jonge vrouw ...
Toen het schilderij er een tweetal jaar hing, kwam er wat vogelpoep onder te zitten. Een stadsarbeider haalde het vuil weg, maar verwijderde ook de verfstrepen die je op de foto rechts van het werk ziet. Dat waren verfstrepen die Borremans er tijdens het schilderen had gezet, om kleur uit te proberen.
Borremans was daar niet mee opgezet: hij zegt dat de strepen deel uitmaken van het kunstwerk. “Als je schildert, wrijf je je penselen ook uit naast het doek. Die streepjes heb ik er bewust op gelaten, dan zie je dat het werk echt op die betonnen wand is geschilderd.”
Eerst wilde men die strepen restaureren, daarna toch niet, en Borremans wou ze al zeker niet terugzetten...
Iets om over na te denken dus: aan een nieuw gebouw waarvan sommigen vinden dat het de middeleeuwse architectuur van Gent bevuilt, hangt een schilderij dat was bevuild, en dan gereinigd, en nu is iedereen boos op elkaar omdat wat losse verfstrepen weggepoetst zijn.
Kunstenaars, hé?
Reacties
Een reactie posten