Amerikaanse schilder.
Vroeger bekeek men schilderijen (en sculpturen) als representaties van mensen, instellingen, ideeën.
Door de moderne kunststromingen (vanaf ruwweg midden negentiende eeuw) en omwille van technologische evoluties (met name de fotografie) werd in de kunst het idee afgewezen dat een schilderij een "afbeelding van iets" moest zijn.
Nee, een schilderij is exact dat: een schilderij. Een ding met afmetingen, kenmerken, kleuren. En je moet het als een schilderij bekijken.
Vele kunststromingen onderzochten deze basisvisie uitgebreid (kubisme, dadaïsme, futurisme) tot het abstract expressionisme (De Kooning, Jackson Pollock) de Amerikaanse kunstwereld helemaal beheerste. Later kwamen nog stromingen zoals het minimalisme en pop-art maar die waren vaak niet schilderkunstig maar hielden zich veelal bezig met sculptuur, performance of ze gebruikten technieken uit de stripwereld (Roy Lichtenstein) of de industrie (Andy Warhol).
Susan Rothenberg bevond zich als jonge vrouwelijke kunstenaar in een New York dat gedomineerd was door oude, erg overdonderende macho's. De schilderkunst was dood (minstens waren de oude krokodillen zo machtig en aanwezig dat alles en iedereen in hun schaduw verdween). Ze liep wat mee in de marge, deed aan performances mee, en ontwikkelde een hele eigen stijl, waarbij ze een toevallige vondst uit deed groeien tot een briljant oeuvre. Ze begon paarden te schilderen omdat ze "geen mensen wou schilderen". En ze gebruikte die paardenvormen als iconen, scherp afgelijnde vormen die ruimte innemen, ruimte verdelen. Ze kwam met een serie briljante doeken die gestileerde paarden tonen, niet als paarden maar als elementen op een doek. Sterk grafisch, bijna monochroom, overdonderend door hun grootte en tijdloos door het gebruik van aardetinten (roodachtig bruin).
Je merkt natuurlijk zelf dat het helemaal niet om de paarden gaat, maar om de manier waarop het vlak van het doek wordt opgevuld, opgedeeld, met schilderij. Hoe monochroon ook, de kleuren spreken onmiddellijk aan. Alsof het woestijnzand je raakt in een prebewustzijn.
Vroeger bekeek men schilderijen (en sculpturen) als representaties van mensen, instellingen, ideeën.
Door de moderne kunststromingen (vanaf ruwweg midden negentiende eeuw) en omwille van technologische evoluties (met name de fotografie) werd in de kunst het idee afgewezen dat een schilderij een "afbeelding van iets" moest zijn.
Nee, een schilderij is exact dat: een schilderij. Een ding met afmetingen, kenmerken, kleuren. En je moet het als een schilderij bekijken.
Vele kunststromingen onderzochten deze basisvisie uitgebreid (kubisme, dadaïsme, futurisme) tot het abstract expressionisme (De Kooning, Jackson Pollock) de Amerikaanse kunstwereld helemaal beheerste. Later kwamen nog stromingen zoals het minimalisme en pop-art maar die waren vaak niet schilderkunstig maar hielden zich veelal bezig met sculptuur, performance of ze gebruikten technieken uit de stripwereld (Roy Lichtenstein) of de industrie (Andy Warhol).
Susan Rothenberg bevond zich als jonge vrouwelijke kunstenaar in een New York dat gedomineerd was door oude, erg overdonderende macho's. De schilderkunst was dood (minstens waren de oude krokodillen zo machtig en aanwezig dat alles en iedereen in hun schaduw verdween). Ze liep wat mee in de marge, deed aan performances mee, en ontwikkelde een hele eigen stijl, waarbij ze een toevallige vondst uit deed groeien tot een briljant oeuvre. Ze begon paarden te schilderen omdat ze "geen mensen wou schilderen". En ze gebruikte die paardenvormen als iconen, scherp afgelijnde vormen die ruimte innemen, ruimte verdelen. Ze kwam met een serie briljante doeken die gestileerde paarden tonen, niet als paarden maar als elementen op een doek. Sterk grafisch, bijna monochroom, overdonderend door hun grootte en tijdloos door het gebruik van aardetinten (roodachtig bruin).
Je merkt natuurlijk zelf dat het helemaal niet om de paarden gaat, maar om de manier waarop het vlak van het doek wordt opgevuld, opgedeeld, met schilderij. Hoe monochroon ook, de kleuren spreken onmiddellijk aan. Alsof het woestijnzand je raakt in een prebewustzijn.
Onderstaande foto is genomen op een erg bekende plaats - hij geeft een idee van de grootte van de werken van Rothenberg.
Reacties
Een reactie posten